ಪುರಷರೂ ತಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಗೌಡರು, ಗಾಮೊಕ್ಕಲು ಪಂಗಡದವರು ಹೂಸಾಡದ ಜಾಳಾದ ಪಂಜಿಗಳನ್ನು ಕಚ್ಚೆಹಾಕಿ ಸೊಂಟಕ್ಕೆ ಸುತ್ತಿ ಕೊಂಡರೆ ದೀವರು ಎಮ್ಮಗನೂರಿನ… ಪವರ್‍ಲೂಮ್ ಪಂಚೆ ಬೇಕೆನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷಿಕ ಸಮುದಾಯದವರು ಗಂಜಿಹಾಕಿದ ಬ್ಯಾಡಗಿಯ ‘420 ಅಥವಾ 421’ ನಂಬರಿನ ಪಂಚೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮವನ್ನಾಗಿಸಿದ್ದರು. ಎಂಟು ಮೊಳದ ಧೋತರ 9ಗಜದ ಫಿನ್ಲೆ ಧೋತರಕ್ಕೆ ಬೇಡಿಕೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂದಿನ ಜವಳಿ ಅಂಗಡಿ ಕಾರರಿಗೇ ಈ ಶಬ್ದ, ಸ್ಥಳಗಳ ಇರವು ಗೊತ್ತಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ! ಹೆಚ್ಚಿನವು ಮಾಯವಾಗಿದೆ.
ಸ್ತ್ರೀ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಸ್ತ್ರೀಪುರುಷ ಸಮಾನತೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸವಿಟ್ಟು ಭಾರತೀಯ ನಾರಿಯರು, ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರ ಉಡಿಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಉತ್ತರಭಾರತದ ಸಲವಾರ ಕಮೀಜ್‍ಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾರಂಭಿಸಿ 3 ದಶಕಗಳೇ ದಾಟಿವೆ! ಭೇದ-ಭಾವ ತೊಡೆದು ಹಾಕುವ ಇಂಥ ಉಡಿಗೆ ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹವೇ. ಆದರೆ ಸಮವಸ್ತ್ರಧರಿಸಿ ಭಿನ್ನತೆ ಕಲ್ಪಿಸಲು ಬಾರದು! ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಅವರ ಉಡಿಗೆ ತೊಡಿಗೆಯಿಂದಲೇ ಕೇರಳ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಗುಜರಾತ, ಬಂಗಾಲಿ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ತಟ್ಟನೆ ಗುರುತಿಸ ಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಈಗ ಹಿಂದಿನ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಅಷ್ಟೇಕೆ? ಸೌಗಂಧಿಕಾ ಪರಿಣಯವೆಂಬ 19ನೇ ಶತಮಾನದ ಕಲ್ಲಚ್ಚಿನ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಸ್ತ್ರೀಯರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಗಳನ್ನೂ ರೇಖಾಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಲಾಗಿದೆ. ತಮಿಳುನಾಡಿನಾಕೆ ಶಾಮಲ ವರ್ಣೆ. ಆಂಧ್ರದವಳು ಮಧ್ಯಮ. ಗುಜರಾಥದವರು ಕೊಂಚ ಸ್ಥೂಲಕಾಯದವರು. ಬಂಗಾಲಿಗಳು ಆಡಿನಂತೆ ಬಡಕಲು ಅಂತೆ! ಇಂದಿನದಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಥವರ್ಣನಗೆಳು ಕೆಲಸಕ್ಕೆಬಾರವು!
ಈ ತೀವ್ರ ಬದಲಾನಣೆಗಳು ಜೋರಾಗಿ ಕಂಡರೂ ರಾಜ್ಯ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾರೆ ಉಡಿಗೆಯ ಭಿನ್ನತೆಯನ್ನು ಅಲ್ಲಗೆಳೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ನನ್ನ ಕ್ಯಾಮರಾದಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಲು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಶ್ತಮಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಕ್ಯಾಮರಾಧಾರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಬಲೆಯರಿಗೆ ಸದಾಕಾಲವೂ ಸಂದೇಹವೇ! ಛಾಯಾಗ್ರಹಣಕ್ಕೆ ಅನುಮತಿ ಕೇಳುವ ಮೊದಲೇ ‘ಬೇಡ’ ಎನ್ನುವ ಪರಿಪಾದ ಬೆಳೆದು ಬಂದಿದೆ. ಸಮಝಾಯಿಸಿ, ಪುಸಲಾಯಿಸಿ ಹೇಳಿದಾಗ, ಯಾರು?, ಏಕೆ, ಏತಕೆ? ಎಂದೆಲ್ಲ ವಿಚಾರಿಸಿ ಆದ ಬಳಿಕ, ತಮ್ಮ ಯಜಮಾನರನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿ! ಎಂದು ಕೈಕೊಡಹಿ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ! ಆ ಮುಠ್ಠಾಳರೊಂದಿಗೆ ಪರಿಚಯದಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ತಿರುಗಿ ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರಗಳು ನಡೆಯಬೇಕು. ಅವರ ಕೃಪಕಟಾಕ್ಷ ಪಡೆಯಲು ಮೊದಲಿಗೆ ಅವರ ಒಂದೆರೆಡು ಛಾಯಾಚಿತ್ತ ತೆಗೆಯಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳು-ಮರಿ ಜೊತೆಗಿದ್ದರೆ ಅವರನ್ನೂ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಬೇಕು. ಆನಂತರವೇ ಆ ಮಹಾರಾಣಿಯ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯಲು ಅನುಮತಿ ಸಿಗತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟೇಲ್ಲ ಅಡ್ಡಿ-ಆತಂಕಗಳನ್ನು ಒಡ್ಡಿದವರು ತಮಗೆ ಎಲ್ಲ ಚಿತ್ರಗಳ ಕಾಪಿ ಕಳಿಸಲು ಮರೆಯದಿರಿ! ಎಂದು ವಿಳಾಸ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಜೀವನದ ವಿರೋಧಾಭಾಸದ ಪರಿಚಯ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆಗದೇ ಇರುತ್ತದೆಯೇ?
